O educador asegura que, a día de hoxe, atopar "unha familia sensatamente imperfecta pode ser un luxo" e que ser bo pai non é sinónimo de ser un pai perfecto.
Faro de Vigo
Gregorio Luri fala claro. El mesmo confesa que tivo que esperar a que os
seus fillos pasasen á adolescencia e a primeira mocidade, para lanzarse a
observar o rol, deberes e dereitos da familia no xogo vital da educación e
plasmalo non nun senón en varios libros. O último, Elogio de las
familias sensatamente imperfectas (Ariel) supón unha axuda para
aquelas nais e pais que buscan facelo moi ben e que poden
caer, xustamente, no contrario. Onte, en Club FARO, falou deste último traballo
e realizou unha reflexión profunda: "O primeiro deber dos pais é quererse
sen complexos diante dos fillos; por varias razóns porque cando os teus pais
quérense despois de 15 anos de matrimonio son conscientes das imperfeccións do
outro. A lección máis importante é quererse sabendo que somos
imperfectos".
Luri, que foi presentado por Iván Mirón, director xeral do Colexio Apostol
Santiago Jesuítas de Vigo, subliñou que "o importante non son os problemas que hai senón como
se xestionan". Para entender esta aseveración, explicou que hai familias
onde un contratempo ou incidente leve elévase a problema descomunal cunha
resposta desorbitada con berros; mentres que esa mesma preocupación noutra
familia vívese de forma máis normalizada xa que se pon o acento na procura da
solución desde o principio.
Este filósofo engadiu que lle parece que o sentido común non ten
substituto". No seu caso, a primeira conexión que tivo co sentido común na
educación familiar foi precisamente no seo da súa familia humilde dun pobo
agrícola de Navarra. A súa nai aconselláballe estudar para poder presentarse
alá onde fose. "Iso é a educación, poder desenvolverte con normalidade nos
distintos ámbitos. Ás veces, esquecemos a sensación de sentido común. Os pais
novos queren facelo tan ben que, ás veces, esquécense de facelo simplemente
ben".
Na súa reflexión, o educador explicou que "agora, aos fillos, tráeos a
axenda. Non quero dicir si está ben ou mal. Cada plan que trae unha mellora
tamén trae algún inconveniente, a medida que aumenta a liberdade para elixir a
chegada dun fillo, incrementa a sensación de responsabilidade".
Gregorio Luri queixouse da pouca liberdade de elección que teñen agora os
máis pequenos cos pais dirixíndolles a súa axenda e sen deixarlles espazo
propio para moverse sen supervisión. Ao seu xuízo, suprimiuse a liberdade dos
xogos dos nenos e o risco a facer travesuras en favor de xogos didácticos
decididos polos pais.
Agregou que "unha familia normalita é un choio psicolóxico. Unha
familia sensatamente imperfecta pode ser un luxo", xa que todo o mundo
aspira a ser a familia perfecta.
Para Luri, habería que reformular os dereitos do neno (aclarou que non se
refería á Declaración dos Dereitos Humanos do Neno aprobada en 1948 pola ONU).
O primeiro dereito sería o de ter pais tranquilos. Como exemplo, explicou que
algúns proxenitores, en aras de atopar o mellor centro escolar, decántanse por
un na outra punta da cidade que lles obrigará a conducir moito tempo pasándoo
en colas de tráfico que os acabarán enervando en lugar de estar tranquilos cos
seus fillos nun centro do barrio ou próximo.
O segundo sería o dereito a ter uns pais normais. Recoñeceu que hoxe o
concepto de familia é moi complexo pero aclarou que el entendía por "unha
familia normal a quella que xestiona as súas neurosis cotiás sen excesivas xesticulacións.
Ás veces, aquilo que improvisas ten máis sabedoría do que pensabas".
Agregou que unha maneira de demostrar que queremos aos fillos non se limita
a bicalos moito senón a ser esixentes con eles, lembrándolles que deben facer
os seus deberes escolares ou fogareños aínda que estean cansos, aínda que
tivesen un mal día.
O terceiro dereito sería o de ter uns pais que lles estean dando a lata
todos os días. " Nestes últimos anos, fálase moito dos valores, da
necesidade de educar en valores, a min, isto sóame baleiro. O importante non é
falar de valores, senón obrar da forma máis coherente posible", apuntou.
Outro dereito fixaríase na importancia de que os pais establezan disciplina
para xerar autodisciplina nos nenos e así axudarlles a combater os seus medos.
O quinto dereito sería o dereito a ser frustrado e a coñecer os adverbios
de negación. Para el, a frustración debe entenderse como un "pensamento
estratéxico, como a capacidade de reprimir desexos para ter un fin".